Diep geraakt was ik van de week door de mail van iemand die ik volg. Over haar moeder die jong is overleden aan borstkanker.
Hoe zij haar moeder zag, maar haar moeder zichzelf helemaal niet zag. Ze schrijft over hoe haar moeder zich klein hield en nooit écht is gaan leven. Bang dat ze te dom was. En zo stierf ze na drie gevechten tegen kanker op een veel te jonge leeftijd.
Het raakt me diep. Niet alleen om het vroege doodgaan van iemand, maar hoe onvoltooid een leven kan lijken wanneer iemand niet in zijn potentie durft te stappen. Dat het ieder moment voorbij kan zijn en je jezelf misschien al die tijd klein hebt gehouden.
Door alle belemmerende overtuigingen en de angst die regeert.
Er komt een moment dat ik niet weer mijn vingers en tenen kan bewegen na een Savasana. (zonder hier een melodramatisch verhaal van te maken)
Hoe sta ik hier in?
In hoeverre Overleef ik nog in plaats van dat ik Leef?
Ik kan soms helemaal "gek" worden van al die stemmetjes die ik hoor. "Je hebt nog niet genoeg kennis. Anderen kunnen het beter. Anderen zijn inspiratievoller? Wie ben jij nou met je 32 jaar?".
Dan ga ik mensen bekijken. Vlucht ik in mijn instagram-account en kijk toe hoe anderen Leven. Hoe anderen wel aan het roer zijn gaan staan. Laat ik me inspireren, om er vervolgens niets mee te doen.
Soms heb ik een helder moment waarin ik waarneem dat IK de hoofdrolspeler ben van een verhaal waarin ik Daniëlle ben.
Alle andere mensen in mijn leven eigenlijk figuranten zijn. Sommigen hebben een (langere) rol en blijken "tegenspelers" (wat in deze context geen tegenspeler is maar medespeler). Sommigen hebben af en toe tekst. Sommigen lopen aan mij voorbij in de supermarkt. Elkaar niet kennende, niet wetende waar elkaars leven over gaan, maar allebei zijn we een hoofdrolspeler. Allebei in een eigen verhaal. Die figurant dealt met levensdingen, net als ik, maar behalve elkaar voorbij lopen is er geen samenspel.
Maar hoe vaak sta ik wel vol in die hoofdrolspeler rol? Haal ik wel alles uit mijn bestaan? Of please ik? En geef ik de figuranten in mijn bestaan een grotere rol? Geef ik hun mijn verhaal in handen? Laat ik medespelers uit vroegere jaren nog steeds mijn tekst bepalen? Heb ik hen de inkt en pen gegeven voor dat wat ik nu schrijf? Mijn verhaal? Wie heb ik aan het roer gezet van mijn Leven? Blijf ik in de coulisse staan van mijn eigen theaterspel of spring ik het podium op?
Is het de bedoeling dat ik mijn eigen tekst schrijf? Of laat ik hen dat nog steeds voor mij bepalen?
Ik zeg Ja tegen dingen die ik misschien helemaal niet wil. Ik stem in met zaken waar ik eigenlijk niet achter sta. Ik vraag anderen hun meningen over zaken die mij aangaan en vergeet bij mezelf in te checken wat ik zou willen. Ik neem verantwoordelijkheid voor anderen op mijn schouders, die ik eigenlijk niet hoor te dragen. En ga daarmee voor anderen leven. Niet voor Mijn verhaal. Niet voor de liefde. Waarom stap ik niet op alle vlakke vol in mijn Leven? Duik ik liever te vaak comfortabel op de bank dan dat ik mijn programma's uitschrijf?
Duik ik liever in een serie waarvan ik eigenlijk al wel weet hoe het afloopt? En stel ik maar uit dat ik mensen moet bellen voor een eigen lesgeefruimte? Stel ik uit dat ik meer lessen wil gaan geven? Mijn marketing rondom mijn ademcirkels opzet? Ik ben bang om te Leven. Omdat ik niet weet wat het me gaat brengen.
Bang dat als het niet lukt, dat ik een gefaald heb. Dat ik een loser ben.
Dat alles voor niets is geweest.
Dus blijf ik rondlopen op dezelfde koers, volg dezelfde gedachten. En zal dezelfde uitkomsten hebben. "Had ik maar..."
Ik mag echt gaan oefenen met uitspreken:
Hoi Ik ben Daniëlle. Ik ben hier om mijn Leven voluit te leven. Alles vanuit liefde te ervaren. Om jou te inspireren. Dat kan ik alleen doen door een voorbeeld te zijn. Compleet verbonden met het Zelf, met het universum, met de essentie. Ik ben hier om jou te gidsen naar jouw essentie. Naar de stilte. Zodat ook jij weer Voluit gaat Leven. Zonder perken. Zonder angsten.
Doe je mee? Ga jij ook besluiten echt te Leven?
De Ik waar ik het over heb is niet de afgescheiden IK zoals het ego ons ziet, maar de IK als in het bewustzijn. De IK als in de goddelijke essentie die door ons heen vloeit, die verbonden is met iedereen. Niet de IK die denkt dat hij alles in zijn Remie moet klaren omdat hij beter/slechter/sterker/mooier/fitter is dan anderen. Nee, die voor the Good of All. Die vanuit verbinding leeft. Vanuit het hart. Die rol gaat over overgave, over liefde, over vertrouwen. Die Ik die voluit leeft. Misschien eens op zijn snufferd gaat, maar daar lessen uit haalt en niet over stampvoet. Die geniet van elke ervaring, zonder er oordelen over te hebben. Zichzelf daarna niet kleineert en vol angst gaat zijn.
