SHITNESS.

Een aantal mensen is er inmiddels van op de hoogte dat ik er even helemaal naast lag. En eerlijk ben ik er nog steeds niet.

Iemand zei pas tegen mij dat ze het idee had/heeft dat ik alles wel op een rijtje heb, dat ik in balans ben. Ik moest lachen, balans? Op dit moment, de laatste paar weken ben ik verre van in balans. Ik heb letterlijk het gevoel dat ik even niet weet hoe ik moet leven. Dan doel ik op; hoe moet ik mijn leven indelen om mij weer in balans te voelen? Ik ben ontzettend in gevecht met mezelf en met het lijf. Er gebeurt zoveel van binnen, ik voel zoveel dat ik daar gewoonweg écht bang van word.

Die rust van de Corona vind ik fantastisch! Maar het resulteert in nog meer naar binnen keren en tegen nog meer dingen aanlopen. Beseffen hoe moe het lichaam én hoofd is, welke gedachten ik nog volop heb en het gevoel van eenzaamheid en nutteloosheid wat opsteekt.  Donkere weken heb ik gehad. Met ontzettend veel huilen. Machteloosheid. Frustraties. Aanvallen van buikpijn. Aanvallen van heftige paniek. En nachtenlang met weinig slaapuren.

Totaal gebroken heb ik even geleden mijn ouders opgebeld met de smeekbode of ze mij wilden komen halen. Het grote hart van hen openden zich zoals altijd en ze vingen mij met onvoorwaardelijke liefde op. Een week lang heb ik bij hen geslapen. Tussendoor één nachtje toch nog even naar huis omdat ik Michel miste. 

Uren praten met mijn moeder en vertellen wat er dwars zit. Welke gedachten ik heb en hoe ik mij als kind heb gevoeld. Mijn moeder luisterde en troostte mij.

Ze herkende eigenlijk weinig van wat ik zei, want ze had nooit geweten dat ik zo angstig was als kind. Mijn ouders hebben nooit geweten dat ik zó gevoelig was. 

Ik verstopte dat. Ik wist zelf namelijk niet wat ik er mee moest. Ik was begonnen om een muur te bouwen. Die muur ben ik al jaren aan het afbreken, maar ik ben geloof ik bij de zwaarste stenen aangekomen. De fundering. Mijn hele fundering staat te trillen op zijn veste, niets van wat ik dacht dat werkte, werkt nog voor me. 

Alle overtuigingen, alle leefwijzes die ik had werken niet meer. Maar mijn conditionering vind het doodeng om andere keuzes te maken. 

Mijn conditionering durft niet toe te geven aan die vermoeidheid. "Ik ben jong, waarom zou ik tussendoor even moeten gaan liggen?" "Waar kan ik zo moe van zijn?" Het enige wat mijn lijf aangeeft is, ik ben moe. Maar mijn hoofd maakt er een ongelofelijk groot verhaal van. En put mij nog verder uit.

Ik heb al eens eerder geschreven over paniekaanvallen en stiekem hoopte ik dat die nu wel eens voorbij zouden zijn. Niets is minder waar. Er is nu zoveel tijd om bewuster te voelen, dat ik juist méér paniekaanvallen heb. Het lijf is zo extreem afgesteld, dat bij elke rare hartslag of gevoel van duizeling paniek de kop opsteekt. Mijn hele systeem slaat op slot. ALLES is gespannen. Zweetoksels, gevoel van flauwte, gevoel van willen vluchten, alles staat in alarmstand. De tip ga bezig met je ademhaling werkt niet, want die is vaak relatief rustig. Maar omdat mijn buik op slot slaat, krijg ik hem niet naar beneden in mijn buik.  De paniekaanvallen komen overal voor, in de natuur, tijdens een les, voor een les, in een winkel, in de auto. Het beperkt mijn leven nu zo, dat ik nu met een psycholoog/praktijkondersteuner aan de slag ben om er mee om te leren gaan. Mijn stille hoop is dat ze dan voorgoed weg zullen gaan 😉

Het levert me veel op, veel inzichten met wat er werkelijk gebeurt. Ik merk al vooruitgang. Maar nog steeds vind ik het eng om naar de winkel te gaan of om een stuk te gaan lopen. "wat als het gebeurt, wat als ik het niet vol houd?" Ook het lesgeven is soms echt een grote drempel. Wat als.... 

Als iemand mij ooit verteld had dat ik dit zou krijgen, had ik je niet geloofd. Ik heb mij altijd in de rol gezet van een sterk en stabiel persoon, mensen kwamen er voor bij mij maar ik voel me verre van sterk en mijlenver van stabiel. Ik voel me enorm kwetsbaar. (En ja dat is ook krachtig. Pff, nu even niet 😉) Het voelt soms alsof alles van me afgenomen word. Mijn gevoel van alles aan te kunnen, mijn gevoel van wel zijn. Alle vrijheid. Juist díe vrijheid die ik nu heb. Ik word reactief omdat de angst er is om iets te ondernemen. Ik zet geen energie, ik reageer op de energie. 

Okee, er zijn ook echt wel goede dagen! Laat ik het niet te donker afschilderen. De balans tussen fijne en minder fijne dagen is alleen uit zijn verband gehaald lijkt het wel. 

Het voelt alsof ik letterlijk op mijn knieën moet gaan om mij over te geven aan het leven, aan dat wat er gebeurt en dat ik mag vragen op hulp. Maar mijn hoofd vind dat zó eng. Want wat als dat het einde is van alles wat ik denk te zijn? Raak ik dan niet alles kwijt? Alle controle die ik dacht te hebben is er niet meer. Ik heb geen controle. Die les word me flink voor de voeten geworpen. Ik mag inchecken bij het hart, bij het lijf. Nog meer dan ooit te voren. Waarom is dit zo verdomde moeilijk? Waarom moet je lessen leren door pijn? Waarom leren we dingen aan om vervolgens het weer te ont-leren (het zal geen woord zijn, maar je snapt me)?

Waarom moeten we de duisternis leren kennen voordat er licht kan zijn? Ik heb er even mijn buik vol van. Laat me alsjeblieft gewoon even ontspannen, zonder angst. Laat me alsjeblieft weer uren laten rondhobbelen in een stad of in de natuur. Laat me gewoon een fiets op stappen zonder nadenken met Michel naast me op de skates. Laat me alsjeblieft weer kunnen sporten zonder angst voor vermoeidheid of een paniekaanval. Laat me alsjeblieft wakker worden zonder de gedachten zal het vandaag wel weer eens goed gaan? Laat me alsjeblieft gewoon rustig kunnen doen waar ik zin in heb, zonder het bange ik-je.  Misschien is het een warrig verhaal (zo gaat het gewoon even op dit moment 😉). Ik vertel het niet om medelijden te krijgen. Maar openheid. Bespreekbaarheid. Laten we open blijven en eerlijk. Het leven is soms gewoonweg echt KUT. En ik kan daar altijd wel weer een spiritueel praatje van maken (ja het dient ergens voor blabla). Maar nu even niet. Nu. Even. Niet. Ik voel me gewoon even SHIT. Waarop mijn leraar zou zeggen; ook dat mag je includen. Nou, kom maar op. Omarm de SHITNESS. 

Heeft iemand daar een goede handleiding voor?