De wereld is in de greep van het Corona virus. Hoewel velen met mij dachten, dit waait wel weer over, wat een ophef, kan je er echt niet meer omheen om maatregelen te nemen. Misschien is de grootste vraag wel vanuit welke intentie?
Ik zat vanmorgen in groepsmeditatie en ik zag opmerkingen dat mensen veel angst ervaren. Ook in de supermarkten is de angst te zien. Mensen die hamsteren. Mensen die vanuit angst de winkelwagen beladen met lang houdbare spullen. Toiletpapier wat in grote getale wordt ingeslagen. De filmpjes hierover groeien als paddenstoelen op het internet. Velen die daar vervolgens een heftige mening over hebben. Ik moet lachen, want wie zijn wij om te oordelen wat die mensen in hun hoofd hebben afspelen? Wie ben ik om die mensen met mijn woorden met de grond gelijk te maken? Mensen zijn bang vanuit een eigen perspectief. Is Liefde niet altijd hét antwoord? Kan ik deze mensen vanuit mijn innerlijke vrede, liefde toewensen? Is dat niet altijd mijn Talk geweest in mijn lessen? In mijn reis naar binnen? Ja. Dat is het. Nu uitvergroot kan ik het oefenen. Kan ik ook deze mensen in mijn hart sluiten? Alles wat ons nu voorgeschoteld wordt is een uitvergroting wat in ons leeft.
Twee van mijn grootste angsten zijn ziek worden en doodgaan. Iedere sensatie van binnen die ik niet ken, roept vaak angst bij mij op. Ben ik ziek? Wat voel ik daar nou? Ga ik dood? Vele paniekaanvallen tot gevolg hebben mij vele uren aan tranen opgeleverd. Tranen van angst. Donkere dagen en een innige strijd met het lijf en het leven. Het enige wat ik op die momenten wil voelen is een warme arm en stem die zegt Het komt goed lieverd, you are alright! Potverdikke wat hoor ik dat dan graag..!
Toen Corona steeds dichterbij kwam, voelde ik wel wat angst. Oh gut... wat als? Tot ik op een ochtend wakker werd, mijn journal er bij pakte en begon te schrijven. Dat wat in mij speelt, zie ik nu op een levensgroot filmscherm gebeuren. De angst in mij is nu voelbaar om mij heen. Ik ben niet meer alleen bang. Mijn angst is collectieve angst. Wat heb ik hier te leren? Wat heb ik geleerd in al mijn paniekaanvallen? Waar ben ik naar opzoek in mijn diepe dalen van angst? Liefde. Innerlijke vrijheid. Innerpeace. Warmte. Laat dit dan ook mijn practice zijn in deze tijden. Lukt het me iedere dag? Ieder moment? Nee. Ik laat de angst er dan zoveel mogelijk zijn. Dat lukt niet altijd. Dan bel ik in tranen mijn moeder. Of duik ik onder mijn deken in bed om even de zin van het leven kwijt te zijn.
Ook dit gaat weer voorbij.
De supermarkt is nog wel een uitdaging. Alsof ik een dichte mist in loop van de voelbare angst. Wat is van mij en wat is de angst-energie van de ander? Mijn practice hierin is vooraf aanwezig zijn bij mezelf, bij mijn innerpeace. In de winkel blijven ademen en focussen op mezelf. Na afloop ook weer een moment nemen het uit te ademen. Het is een blijft een trucje om dit te blijven doen. Niet iets wat je één keer doet en daarna nooit meer. Het moet een way of living zijn en dat is soms een grote uitdaging. Het is geen trucje in de zin SNEL van de angst verlost te zijn omdat ik het niet kan handelen, maar om de gastvrouw te Zijn. Het te voelen, te blijven ademen om te zorgen dat ik niet de gast wordt (de angst).
Een andere angst die voelbaar is zijn mijn inkomsten. Mijn werk staat stil. Zolang dat stilstaat is er geen cent die binnenkomt. Ik heb hier bewust voor gekozen. Ik heb bewust gekozen om een offline ondernemer te zijn. Het belang van samen zijn in één ruimte. Ik ben (nog steeds) van mening dat fysiek verbinden zeer belangrijk is in een wereld die steeds meer online begint af te spelen. En daar sta ik ineens sprakeloos. Ik heb mezelf vastgezet. Ik red een paar weken zonder inkomsten wel (en gelukkig lijkt het dat ook ik ondersteuning vanuit het kabinet ga krijgen), maar als dit langer gaat duren heb ik een grotere uitdaging aan te gaan. Het leven biedt mij nu de mogelijkheid creatiever na te gaan denken. De rust die ik nu ervaar door niet naar mijn opdrachtgever te hoeven en even geen lessen te moéten geven opent een bron van inspiratie. Ergens voelt de timing raar. Ga ik nu in crisis tijden ineens "opstaan" en een inkomstenbron genereren? Nee, dat is niet mijn intentie. Ik voel het als een schop onder mijn kont dat ik wel online mág gaan. Dat de ontspanning die ik mensen wil geven uit mag dragen. In een wereld vol stress mensen helpen thuis te komen bij zichzelf. Wat als ik nu de ruimte ga geven aan het online ondernemerschap en straks deze twee werelden met elkaar ga verbinden? Wanneer dit laatste gebeurt weet ik niet. Er is een datum van 6 april genoemd. Of dat gebeurt, geen idee. De reis gaat het ons leren. Voor nu is hetgeen ik voor me heb een tijd van introspectie en mijn spannende kriebels van online gaan in de armen nemen. Kom maar op Universum I am ready for it. Show me the way! Ik kijk er echt naar uit weer samen met jullie te zijn! Te horen wat er bij jullie speelt. Hoe jullie dit ervaren. Er komen dus lessen aan, maar ik wil ook momenten creëren van ademen en het gesprek aan gaan met elkaar. We zitten met zijn allen in hetzelfde bootje. Lets connect. Lets share.