Sta jij wel eens stil bij alle dingen je meegemaakt hebt? Kijk je dan ook wel eens naar de sporen die het heeft achtergelaten? En hoe je het verleden met je meedraagt en daar mee omgaat?
Denk je soms wel eens, als ik het over mocht doen zou ik het zo anders doen..! Dat dacht ik eerder wel, maar nu.. Nee, dit was precies de weg die ik mocht bewandelen en ik ben enorm dankbaar voor alles wat ik heb mogen ervaren! Ik neem je een stukje mee op mijn reis naar heling van Kleine Daniëlle. Van veroordeling en walging naar rust en liefde.
Er was eens..... Nee, ik zal niet zo beginnen. Vroegãh bij ons thuis werden er niet heel veel foto's genomen. Althans, als ik dat vergeleek met de hoeveelheid foto's en boekwerken die mijn vriendinnetjes hadden. Dat waren hele albums vol met tekstjes, in vorm geknipte foto's, tekeningetjes er bij. Ik had dat niet en dat vond ik soms best stom. Waarom maakten mijn ouders niet veel foto's? En waarom maakten we er geen leuke boeken van? Ik heb twee of drie fotoboeken. Één van de babytijd en de andere één of twee van latere periode. Ik denk dat ze niet verder gaan dan een jaar of 10.
Inmiddels vind ik het helemaal prima. De herinneringen zullen me altijd bij blijven. En als ik wil kan ik me ogen sluiten en er weer naar terug gaan. Al vergeet je ook wel een hoop dingen. Maar ook dat is helemaal okay.
Ik heb tot een jaar geleden die fotoboeken nooit meer ingekeken. En ik meen het als ik zeg dat ik dat ook niet wilde. Ik heb heel lang mijn kindertijd afgewezen. Mijn moeder haalde wel eens de boeken van zolder om te laten zien aan de visite. Lees: vriendjes. Het liefst rukte ik ze uit haar handen, om vervolgens met buikpijn in een hoekje te kruipen of weg te rennen. Ik walgde van hoe ik er uit zag. En wat ik soms deed. Ik begreep heel vaak dingen niet van mezelf! Die foto's maakte die herinneringen weer levendig en ik wilde absoluut niet meer aan die tijd herinnerd worden. Ik zag een meisje met een hele witte huid, met lelijke oren, met dikke benen en buik en een verschrikkelijke kledingkeuze. Met scheve tanden en als ze lachte teveel tandvlees. Ik zag geen modellen-look op schoolfoto's. Nee het stukje brood wat er kennelijk nog tussen me tanden zat en mijn kuif die was ingezakt tijdens het fietsen. Ik voelde me doodongelukkig als ik haar op foto's zag. Als kind heb ik nooit geweten dat ik hooggevoelig was en ik heel veel dingen van anderen voelden. Ik kon soms op de gekste momenten huilen of heel puberaal worden. Tijdens mijn eigen kinderfeestje bijvoorbeeld. Al die spanning, al die kinderen, het was mij teveel. Heel vaak als ik daar dan later over nadacht, snapte ik het niet. Ik vond mezelf stom en walgde van mijn gedrag..! Als er iemand in het gezin jarig was, werd ik heel tegendraads. Als je me vraagt waarom, kan ik geen antwoord geven. Maar het voelde alsof ik over werd genomen door een rol die ik helemaal niet leuk vond! Ik kon dan naar mezelf kijken en het afschuwelijk vinden dat ik zo tegendraads deed op een verjaardag. Alsof ik het wilde verpesten voor de ander die alle aandacht kreeg!
Hoewel ik best veel vriendjes en vriendinnetjes had, heb ik mij wel vaak heel alleen gevoeld. Dan zat ik op mijn kamer na te denken over het leven. Iets waar ik maar met heel weinig mensen over kon praten. Voor zover ik me kan herinneren was dat één iemand. Ik dacht na over het oneindige Universum. Ik ging dan helemaal op in die oneindigheid en dat bracht me een gevoel die ik niet eens onder woorden kan brengen. Maar ook over het feit dat ik dacht: IK ben IK. Maar jij denkt ook IK ben IK. Dat betekent dus dat er massa's mensen op de aarde deze gedachten hebben. Hoe kan dat? Is het mogelijk dat er zoveel IK-ken bestaan? En wat is die IK dan? Hoe kan het dat IK hier geboren ben en niet ergens anders? En dat IK me geen voorstelling kan maken van een IK aan de andere kant van de wereld? Hoe klein en nietig is mijn IK dan in het geheel terwijl het in mijn beleving alles is? Nou zoals je al leest, ik kon daar uren over filosoferen. Mijn vriendjes en vriendinnetjes van 8 jaar dachten hier niet over na.
Ik had een grote mond, maar een heel klein hartje. (Raar spreekwoord eigenlijk, hoezo klein hartje?!) In een groep was ik de leider, maar als ik alleen was was ik bang voor een groepen mensen. Ik fietste er regelmatig vele hofjes en steegjes voor om. Bang dat ze me zouden pakken. Geen idee waarop ze me wilden pakken en waarom ik zo bang was. Ik begreep dat niet van mezelf. Stom bang kind!
Niet alleen mijn kindertijd maar ook mijn puberteit heb ik heel erg afgewezen. De keuzes die ik toen maakte deden me lang in één kruipen. Ik raakte in die jaren steeds verder van mezelf af. Ik begon zelfs met discrimineren en begon te geloven dat blanke mensen beter waren dan getinte mensen*. Ik tekende zelfs hakenkruizen op mijn boeken terwijl er een Joods meisje in de klas zat. (I am sorry, Please Forgive, I love you, Thank you**) Ik zat mijn hele puberteit in een relatie terwijl ik er niet gelukkig door werd. Hij gaf mij het gevoel dat ik bestond, dat ik een identiteit had. Ik hield dit bijna 8 jaar vol. Man wat heb ik mezelf hierom gehaat. Toen ik me bewust werd dat ik altijd mijn verleden met me meezeulde als een zware donkere steen, daar geen vrede in kon vinden en het bleef afwijzen, zag ik dat er een klein meisje in mij zat dat stond te springen om liefde. Omdat ik het meisje niet begreep, het verschrikkelijk vond hoe ze er uit zag, heb ik haar heel lang de rug toegekeerd. Toen was toen en ik wil het er niet meer over hebben. Ik ben nu volwassen dus zand er over gooien en door rammen maar. Maar ik begon in te zien dat ik steeds vaker tegen dezelfde muur aan het aanlopen was. Ik begon in te zien waarom ik weinig "geluk" had in de liefde. Waarom ik bepaalde mannen aantrok, bepaalde vriendschappen die mij pijn deden. Ik bleef maar weglopen voor dat verleden, voor die kleine Daniëlle. Ik wees mezelf compleet af. En zocht de aanvulling in de buitenwereld. Ik zag in dat ik niet verder zou komen als ik niet eerst weer contact maakte met het kind in mij en haar liefde ging geven. In meditatie en tijdens mijn coaching ben ik heel vaak terug geweest naar kleine Daniëlle.
Het was je al duidelijk dat ik een huilebalk ben, dus erg schrikbarend zal het niet voor je zijn dat ik ook hier heel veel tranen bij heb laten vallen. Kleine Daniëlle heeft heel veel aandacht en liefde gemist. Het was een heel onzeker meisje met hele diepe gevoelens en ik mocht haar omarmen. Ze heeft meer liefde en aandacht nodig gehad toen ze klein was. Maar ze vond dat ze zelfstandig moest zijn en niet mocht vragen om aandacht. Ik vertelde heel veel dingen niet omdat er dan een bups aan vragen kwam. Vragen waar ik geen antwoord op had omdat ik mezelf niet snapte. Dus ik hield me afzijdig van extra liefde en aandacht van mijn ouders. Ik geloof er in dat je liefde van je ouders mag krijgen, maar dat je hen nooit de schuld kunt geven als ze dat niet deden naar jouw behoefte. Ze hebben naar hun allerbest jouw opgevoed. Liefde kun je altijd aan jezelf geven, die heb je eigenlijk niet eens nodig uit je buitenwereld, alles ligt in jou. Dus ook de liefde die je denkt te zoeken. Door kleine Daniëlle op schoot te nemen, met haar te communiceren in hypnosessies en meditatie heb ik al heel veel mogen helen van mijn kindstukken. Dit leerde mij vrede te hebben met het verleden. Mezelf te accepteren zoals ik ben geweest en heb gehandeld. Nu kan ik kleine Daniëlle heel snel bij me roepen en hoef ik daarvoor niet eens in meditatie. Ze is er. Soms is ze bang en praat ik met haar. Laat ik haar zien dat ze niet bang hoeft te zijn, dat ze veilig is. Dat ze altijd welkom is.
De Ho'oponopono (Hawaïaans vergevingsritueel) is veel gericht op het innerlijk kind stuk. Zij zeggen dat alles wat je ervaart als struggle in het heden een herinnering is van iets wat eerder is gebeurd. Je kunt dus bij elke struggle in je buitenwereld, terug naar je innerlijk kind om die herinnering op te lossen. Ik pas dit steeds vaker toe en het verlicht echt een hele hoop. Ik ervaar zoveel rust en stilte. En liefde en lichtheid. Door vrede te vinden, dingen te helen kan ik me steeds bewuster richten op het NU. Ik voel me veilig, ik voel me geliefd, ik voel me verbonden, ik voel me krachtig. Ik probeer het leven te nemen zoals het aan me getoond wordt. Je buitenwereld is immers een weerspiegeling van je binnenwereld. Hoe leef jij met jouw wonden uit het verleden? Maak je jezelf nog steeds slachtoffer? Veroordeel je jezelf voor de 'fouten' die je hebt gemaakt? Durf je jezelf dit te vergeven en met andere ogen naar die situatie te kijken? Durf jij terug te gaan naar het moment, naar de persoon/ het kind wie je toen was? En hem/haar te geven wat hij/zij nodig had? Je reageert vaak vanuit je pijnlichaam. Vanuit de pijn die je toen voelde en dat zal je blijven doen zolang je niet bewust wordt waar je naar opzoek bent. Om het vervolgens in je zelf te vinden. Kun jij vrede hebben met wat je hebt meegemaakt en er naar lachen met een Golden Inner Smile? (Still gratefull for Nick Good who taught me this smile.) Het te zien als ervaring en het als kracht mee te nemen in het NU? Het is niet mijn bedoeling je leven nu over hoop te gooien. Als jij je okay voelt met hoe je nu bent en niet meer naar het verleden wil, is dat helemaal goed! Ik spreek alleen uit eigen ervaring. Hoe ik het leven beleef. Ik kon niet verder groeien en ontwikkelen als ik mijn pijn niet oploste.
Misschien prikkelt mijn verhaal mensen om zich te bevrijden van pijnen. Van zware stukken die ze letterlijk meezeulen en waaronder ze gebukt gaan. Letterlijk schouders naar voren, hart verbergend. Pijn in nek en schouders. Onderrug gevoelig.
Je zal soms door donkere stukken moeten gaan om het licht weer te ervaren.
Ik wens IEDEREEN een bevrijd leven toe. Een lichter leven. Je bent het waard! Houd van jezelf, onvoorwaardelijk!
With Love,
Daniëlle
Als je nog nooit gehoord hebt van innerlijk kind werk kan ik me voorstellen dat je nu denkt, Waar heb je het over?! Laat het me dan weten want dan leg ik je dat graag uitgebreider uit ;-) * Om enig discussie te voorkomen. Dit gebeurde in de tijd dat ik opzoek was naar mezelf. Mezelf mee liet slepen door gedachtegangen van anderen. Het moge duidelijk zijn dat ik hier ABSOLUUT niet meer zo over denk. Iedereen is gelijk. Niemand is beter of slechter dan een ander. Ik houd van elk schepsel! We kunnen kleine Daniëlle nu veroordelen dat ze zo dacht en dat deed, maar dan doen we hetzelfde als wat zij toen deed. Ze heeft liefde nodig en dat is wat ik haar gegeven heb. ** 4 zinnen uit het Ho'oponopono ritueel. Ik ga in een ander artikel hier meer over uitleggen.