Voor ik het wist had ik gezegd dat ik mee ging doen aan een lesje Kinesis. Mijn collega reageerde direct enthousiast. Een bang stemmetje brengt twijfel. "Wat als je dat niet volhoudt?". Ik heb er vannacht zelfs een paar keer van wakker gelegen.
Vanmorgen direct na het wakker worden, werd de deksel van mijn excuses-trucendoos gegooid:
- Je kan ook yoga doen. Je hebt die nieuwe les nog niet geprobeerd
- Of de pilates-les vanavond mee doen
- Begin anders met je ademoefeningen
- Ga naar het bos ipv binnen sporten
Maar ik heb mezelf toegesproken; Kinesis it is. Stel dat je het niet volhoudt, kun je altijd nog stoppen.
De oude strenge fanatieke bootcamp-juf, waar is zij gebleven? Ik kan haar nergens meer vinden in mijn systeem. Waar is de vrouw (dame, meisje, ik weet nooit hoe ik mezelf mag noemen haha) gebleven die maandenlang om 6 uur op stond om te gaan hardlopen. Voor dag en dauw trok zij haar hardloopschoenen aan en liep ze met Evy het bos in. Waar is het meisje gebleven dat niet bang is om moe te worden? Waar is de fanatiekeling in mij gebleven die geen sportuitdaging uit de weggaat? Waar is het meisje gebleven met de conditie? Ik kan tegenwoordig zelfs buiten adem raken van het sjouwen van mijn boodschappen. Alleen bij traplopen met de boodschappen welteverstaan. Aangezien ik één hoog woon, loop ik dus altijd de trap op met volle tassen ;-)
Ik schaam mij als ik daar aan denk. Wat kan er in een paar jaar veel veranderen. Ik probeerde me pas weer eens een paar keer op te drukken. Nou dat werd een moment de grond van heel dichtbij bekijken. Daan, dit is niet best.
Ben ik nu dan een slecht persoon? Nee. Verlang ik dan terug naar die fanatiekeling? Nee.
Ik zie wel dat ik weer iets meer belichting mag geven aan mijn conditie en aan mijn kracht. Maar dan zal ik eerst wat angsten mogen aankijken. Ik streef graag een leven na in vrijheid. En dat betekent voor mij zonder angsten. Geen angst om moe te worden, geen angst voor mijn hartslag die omhoog vliegt, geen angst voor een snelle ademhaling.
De confrontaties met mijn angsten zijn nodig. Tijdens een confrontatie heb ik altijd keuzes.
1. Er voor weglopen. Dit zie ik als angstonderdrukking.
2. De angst doorgronden en ontwortelen. Vanuit compassie, vanuit groei.
Het is wat het is. Voor nu. Ik ben blij met mezelf. Waar ik mezelf naar toe heb ontwikkeld. Dit mag ik verder verhogen en verdiepen. Ik streef het niet na weer "topsporter" te zijn. Ik streef naar een krachtig leven. Naar een gezond en krachtig lichaam. Vanuit liefde voor dit leven, voor dit lichaam. Geen belemmerende overtuigingen als iemand vraagt "Ga je mee een stuk fietsen?" Dat de eerste gedachte is: Houd ik dat wel vol?
Er moet, nee er MAG iets veranderen. Het angstige meisje mag ik mee nemen in mijn Kinesis les of tijdens mijn work-out. Haar uitnodigen en vragen waar ze bang voor is. Ik mag haar een plekje aanbieden. Dit kan heel vaag klinken, maar het werkt voor mij! Dat meisje wil gezien worden. De emotie wil gevoeld worden. Die emotie zit op dit moment vast in mijn systeem en die mag ik ruimte geven. Dóór het beweging te geven. Door het adem te geven. En in dit geval een snellere adem, haha.
Toen ik vanmorgen de les in liep, vertelde ik eerlijk aan mijn collega dat ik het spannend vond. Zijn relaxte houding, "Komt goed. En anders stop je." gaf het weer even verlichting.
De les was fijn, ik ervoer een opgeluchte Daniëlle. Ik kon het goed volhouden. Ik kon de gewichten instellen zoals ik wilde. Ik was in staat elke keer weer naar binnen te keren en te voelen. Contact maken met mijn hartslag en met mijn adem. Ik mag even buiten adem zijn na een oefening, mijn hartslag mag verhoogd zijn tijdens en na de oefening. Een uur was precies genoeg. Ik voelde de energie stromen door het lichaam. Eenmaal thuis stond ik toe om op adem te komen. Om even te rusten.
Ja dit was fijn, dit was nodig. Ik ben trots. Ik voel dat ik met zo'n andere intentie in de sportschool sta.
Ik ben klaar om weer meer Yang toe te laten.
Kleine side note. Een heus Ps: moment.
Wat ik grappig vind als ik met mensen spreek over sport of conditie, dat ze dan nog steeds zeggen: Ja maar jij bent sportief. Jij hebt een goede conditie. Dat beeld dat ik "ooit" een sportief leven leed, zit nog steeds als een sticker op mijn voorhoofd. Het laat altijd diepe fronzen achter als ik vertel dat ik dat niet meer ben. Overigens wordt vanuit dat beeld ook vaak nog gedacht dat ik zo streng eet: "Oh, kan je dat wel eten? Eet je inmiddels alles weer?" Ik geloof dat ik al 2 jaar lang niets meer track, en behalve mijn havermout niets meer afweeg. Soms moet ik dat meerdere malen tegen dezelfde mensen zeggen.
Ik heb uiteraard geen invloed op hoe zij mij beleven, maar het is wel grappig om te ervaren hoe iets uit het verleden nog als een filter over je heen ligt in het nu.
