Verjaardagstaart met 32 kaarsjes

Je verjaardag komt er weer aan. Het is zo’n moment dat je beseft dat er weer een jaar voorbij is.

Even een moment van reflectie; wat is er het afgelopen jaar allemaal gebeurd? Waar stond ik toen, waar sta ik nu?

Maar daar wilde ik niet over schrijven 😉

Verjaardagen zijn vaak een struggle moment voor mij. Ik herinner me dat ik het vroeger ontzettend leuk vond om jarig te zijn. Ik begon al weken van te voren te vertellen aan iedereen dat ik bijna jarig was. Met een smile van oor tot oor. Ik was zelfs zo erg dat ik in de kasten van mijn ouders ging graaien, opzoek naar mijn cadeau. Heel goed weet ik nog het moment dat ik het WNF-rugzakje vond. Ik voelde me een kind zo rijk (is dit uberhaupt een gezegde?) Ik denk dat ik een jaar of 7 a 8 was. Hij lag verstopt tussen de schoenen in de kledingkast van mijn moeder. Ik weet nog wel dat ik schrok dat ik hem echt had gevonden, dit vond mama niet leuk. Ik zorgde dat alle schoenen er weer boven op kwamen, hopelijk precies zoals ik ze vond. Ik voelde me schuldig dat ik mijn nieuwsgierigheid niet had kunnen bedwingen.

De dag van mijn verjaardag met mijn familie was nooit een probleem, ik voelde me een prinsesje met alle cadeautjes die ik kreeg. Ik heb echter andere herinneringen aan mijn kinderfeestjes met mijn vriendjes en vriendinnetjes. De spanning was me vaak te veel. Ik weet nog goed dat ik keihard heb staan huilen op mijn feestje, de spanning brak me op. Ook weet ik dat ik nooit wilde dat ze zeiden “en nog vele jaren”. De kriebels liepen me over de rug bij die woorden. Geen idee waarom.

Laat ik eens to the point komen, want ook dit was niet mijn intentie van deze blog.

32 jaar. Ik heb al 2 jaar kunnen wennen aan die 3 vooraan. Ik heb het geaccepteerd en eerlijk is eerlijk, ik vind het niet meer erg! Zal het te maken hebben met “wijsheid komt met de jaren”?

Dit jaar besloot ik mijn verjaardag weer te vieren. Jaren heb ik het niet gedaan, steevast hetzelfde excuus; het is te klein in mijn huis. Dat klopt ook zeker want ik heb een aantal jaar op kamers gewoond, waar ik alleen de keuken zou kunnen gebruiken om het te vieren. Ik had dan maximaal 8 mensen kunnen herbergen, die vervolgens gezellig tegen elkaar geplakt zouden zitten. De omstandigheden waren er zeker niet naar, maar ik durf nu de werkelijke redenen onder ogen te komen. Ik kan niet anders meer, ik wil eerlijk zijn tegen mezelf.

Voor nu zijn het vier punten geworden (HOEVEEL?!), wie weet komen er volgend jaar nog punten bij

1. Mensen uitnodigen. Ik zie een patroon dat ik het moeilijk vind dingen te vragen en zo ook of iemand naar mijn verjaardag wil komen. Reden? Het antwoord kan nee zijn. Nee, ik kom niet. Een antwoord wat mijn systeem ontvangt als (persoonlijke?) afwijzing. Het woord nee. Nu ik het zo uitschrijf gaat het nergens over en moet ik er ook echt om lachen. Het woordje nee, het zijn gewoon drie letters bij elkaar N E E. Maar ik voel de angst om het te horen.

2. De angst dat mensen het niet leuk vinden als ze er zijn. Wat resulteert in het gevoel mensen te moeten vermaken. Valt er een stilte? Dan voel ik me gelijk ongemakkelijk, wat als ze het niet gezellig vinden? Waarom wordt er niets gezegd? Het patroon wat ik hier in herken is de verantwoordelijkheid dragen van de situatie en de aanwezigen.

3. De struggle in de supermarkt om dingen te kopen. Het is alsof ik blokkeer; wat wil iedereen, wat lust iedereen? Wat als ik dingen haal die ze niet lusten? Stel ik mijn visite dan teleur? Is het wel genoeg? Als ik een lunch organiseer, moet ik dan ook chips/zoutjes halen voor de middaguren? Ik voel me dan heel onzeker als ik het op tafel zet. Zucht.

4. Het uitgeven van geld. Het is en blijft een dingetje, zeker voor zulke dingen. Een verjaardag kost geld. Direct in mijn systeem het denken in tekorten, in schaarste. Ja ik heb een periode gehad toen ik alles alleen moest rooien dat het geld er niet in overvloed was, het is alsof ik er in ben blijven hangen. Maar er is voldoende, ik hoef niet elk dubbeltje om te draaien. Misschien is het wel de overtuiging, voor wat hoort wat; wat krijg ik er voor terug? Ik ben mezelf er enorm van bewust dat hoe krampachtiger ik het uitgeef, hoe krampachtiger het ook binnenkomt.

Als je deze punten dan eens bekijkt van een afstand, komt het er over het algemeen op neer dat ik het eng vind mezelf te laten zien, en dan met name Mij Zelf. Dat ik het spannend vind om een plek in te nemen, mijn plek! Bang als ik dat wel doe, dat ik afgewezen word. Ik verlang naar erkenning. En die mag ik in mezelf vinden. Dit jaar besloot ik niet weg te lopen. Ik heb de angsten in de ogen aangekeken, door me heen laten komen toen ze zich aandienden. Terwijl ik de supermarkt door liep en merkte dat het opkwam, heb ik aangekeken wat er werkelijk aan de hand was. Het is conceptuele angst. Ineens voelde ik het besluit; het is goed zo. Je haalt wat jij wilt halen. Neem een besluit, maak een keus.

Ik heb iedereen uitgenodigd, al was het met mijn oma nog wel een dingetje. Ik wilde haar vragen, maar die angst van Nee was er. Ik heb het in de doofpot gestopt. Maar mijn moeder had het geregeld, mijn oma wilde heel graag komen! Ook al is het een hele reis voor de vrouw van hoge leeftijd. Ik moest lachen toen ik haar reactie hoorde. Mijn angst van het Nee horen van haar, was gebaseerd op niets. Ze vond het super fijn (al was het ook vanwege haar lievelingstaart die ik had gehaald hahaha) en ik vond het ook echt heel leuk dat zij er was. Zelfs mijn zus stond onverwachts op de stoep na haar werk..! Iedereen had genoten van het eten, iedereen vond het gezellig. En ik? Ik voelde dat mijn Aanwezig Zijn al voldoende was, ik hoefde niet iedereen druk te vermaken met gepraat en gelach. Ik mocht er gewoon zijn.

Storm in een glas water? Allemaal gedachten die vooraf in mijn hoofd spelen en uiteindelijk nergens over gaan, want ik heb in jaren niet zo’n leuke verjaardag gehad (Maar je vierde het ook niet, nee klopt, maar ik was wel jarig 😉) en voelde enorme dankbaarheid..! Op naar de volgende magische leeftijd: 33. Dat mag nog wel even 364 dagen duren haha. Of ik dan van de angsten af ben? Geen idee, ik weet wel dat het steeds dieper in mijn systeem raakt dat ik er mag Zijn, compleet zoals ik ben. Met of zonder angsten.

Daniëlle Wetser, 15-04-2019