Ik nam plaats tegen over haar. Ik keek haar in de ogen en sloot de mijne. Luisteren. Ik hoefde alleen maar te luisteren. De opdracht was de woorden binnen te laten komen en niet te reageren. Geen knikje, geen bevestiging. Alleen maar luisteren naar de woorden die zij tegen mij sprak.
In het begin was het lastig. Ik wilde heel graag knikken om haar bevestiging te geven dat ik haar hoorde. Dat ik écht luisterde. Ik wilde haar troosten toen ik hoorde dat ze begon te snikken. Ik doorzag mijn patroon dat ik graag bevestiging geef dat ik echt luister. Ik doorzag mijn patroon dat ik wil troosten om aan te geven dat ik iemands verdriet hoor en wil bijstaan. Ik vind het altijd heel vervelend als mensen maar half luisteren en/of zelfs je verhalen overnemen. Om duidelijk te maken dat ik wel luister, geef ik graag een bevestiging. Maar dat kon in deze opdracht niet. Ik mocht de neiging het wel te doen doorvoelen en weer loslaten. Dit was haar moment haar verhaal te delen. En mijn moment om alleen maar die woorden te ontvangen.
Naderhand evalueerden we het gesprek. Of eigenlijk, de monoloog ;-) (we hebben de oefening ook andersom gedaan)
Hoe fijn het is als er iemand tegenover je zit die écht luistert. Die alles waarneemt wat je zegt en dat je ook helemaal de kans krijgt om te zeggen wat er in je omgaat. Zonder inmenging van de ander. Dat lucht ontzettend op!
Een oefening als deze is ontzettend inspirerend en interessant. Want hoe vaak luisteren we werkelijk? Leggen we onze telefoons aan de kant, stoppen we met waar we mee bezig zijn om helemaal Aanwezig te zijn? Hoe vaak gaan we wel niet gelijk in verbindende rol zitten en zeggen "Oh ja, dat ken ik. Dat heb ik ook." Of wil je laten weten dat je op een andere manier enige herkenning vind in het verhaal?
Of gaan we gelijk beginnen met adviezen (ook zo'n valkuil van mij haha). Of dingen zeggen die we denken dat de ander wilt horen? De ander willen geruststellen?
We zijn heel vaak reactief. We reageren op alles! Positief, negatief, maar we reageren!
Op ALLES wat binnenkomt. We hebben gelijk het idee dat we er iets mee moeten. We luisteren niet zoals hier boven. Nee, we reageren, we handelen.
In de Yin Yoga lessen zie ik dit ook gebeuren. We ervaren een prikkel van jeuk en gaan GELIJK krabben. We luisteren niet naar de sensatie. Nee we reageren.
We ervaren discomfort in de meditatie-houding, we gaan gelijk veranderen van houding. We luisteren niet. We ademen niet eerst om te onderzoeken wat er speelt of wat het met je doet.
De stilte week die ik vorige week in de lessen had gebracht was heel openbarend. Voor mij, voor de yogi's. In die stilte kon ik luisteren naar wat er van binnen speelt. Naar de teksten die ik op voelde komen maar geen uiting aan kon geven. Maar ook luisteren naar alle gedachten die opkwamen vanwege de stilte. "Wat is mijn toegevoegde waarde in een stilte les? Ben ik nu wel waardevol? Doe ik het wel goed? Vinden ze het fijn?" Ik mocht de overtuiging horen dat ik bevestiging krijg van de yogi's of een les bevalt of niet. Gelach, of een kreet, een kort gesprek. Dat ik me daar heel afhankelijk van voel. Dat ik nog niet vanuit mezelf het succes van een les kan ervaren. Dat ik nog bevestiging nodig denk te hebben van de mensen in mijn les. Door de stilte in die hele week kon ik horen dat ik hier nog aan mag werken. De stilte was voor mij heel waardevol, ik mocht er bij zitten en naar luisteren. Écht Luisteren. Ik heb veel geschreven, zodat ik de overtuigingen en gedachten die langs kwamen later kon onderzoeken. Dit is voor mij waar het deze herfst en winter heel erg om draait. Reflectie naar waar ik sta en waar ik nog aan mag werken. Luisteren en Zijn is een ongoing proces denk ik. Elke keer ervaar je weer een stuk waar je nog aan mag werken. Sommige overtuigingen zijn zo opgelost en anderen vragen veel meer tijd. Maar ik probeer te blijven luisteren en Aanwezig te blijven. Niet altijd even makkelijk want er zijn genoeg verleidingen om dit niet te doen. Ik geloof dat het elke keer een keuze is die je opnieuw maakt wanneer je merkt dat je een afslag hebt genomen die niet altijd even dienend is. Absoluut zijn die momenten soms ook heel leuk. Ik vind mezelf soms ook ineens een paar uur op de bank met Netflix en een pizza van Domino's. Laten we het vooral niet te heftig maken als we de verleidingen niet weerstaan en genieten van die momenten. Van alle momenten!
Just close your eyes and listen again. It's still there, your infinite sparkle!