Een aantal weken geleden scrollde ik door mijn Instagram en zag iemand schrijven over een Kerstpakket. Ze had zichzelf een pakket van Holistik cadeau gedaan. Nu ze als ZZP’er werkt, is er geen werkgever die je een kerstpakket geeft. Ik moest glimlachen, wat leuk dat ze dat deed! Ik hoorde gedachten als: Ja maar, kan dat gewoon? Vindt de Belastingdienst dat goed? Ik keek naar de gedachten en moest nog harder lachen. Wat zijn dat voor vreemde gedachten..! Als ik mezelf dat cadeau wil doen, dan doe ik dat toch?
Ik wist direct wat ik mezelf wilde geven: een Individuele ademsessie. Op ademgebied heb ik al aardig veel ervaring op mogen doen, maar ik heb nog nooit een individuele ademsessie gedaan met iemand erbij. Thuis doe ik vaak genoeg een sessie, maar ik merk dat ik na een minuut of 10 – 12 soms ineens stil val met de adem. Vervolgens stop ik na het horen van de gedachten dat ik er dan maar mee moet stoppen. Ook vind ik het ergens spannend om door te gaan. Hoe langer je immers doorgaat, hoe dieper je in je systeem komt! En dan ben ik alleen. Ik doe dat liever een keer met iemand naast me. Na lang toch nog te twijfelen besloot ik een sessie aan te vragen bij Marloes van Ademloes. Ik kwam haar via via eens online tegen en ben haar gaan volgen. Ze komt online over als een heel betrouwbaar en liefdevol persoon. (Ik heb momenteel een beetje genoeg van mensen die ALL OVER THE PLACE ZIJN en schreeuwerig reclame maken voor zichzelf) Marloes oogt heel nederig. Ik zag dat ze ook een yoga opleiding heeft gedaan bij dezelfde yogaschool als ik en gek genoeg schept dat gevoelsmatig een band. Afijn, ik mailde haar en kon 2 januari bij haar terecht. Zo stapte ik gisteren vol zenuwen in de auto naar Amsterdam.
De dagen vooraf ontstonden er allemaal gedachten om de afspraak te verzetten.
Zou het wel verstandig zijn om nu te gaan? Mijn maag is wat gevoelig, straks moet ik halverwege stoppen! Dat is zonde van de tijd en het geld! Wat als ik straks zo moe ben van de sessie en ik niet meer in staat ben om naar huis te rijden? Ik moet die avond nog les geven, is het wel een goede dag om dit dan te doen? Wat nou als ik helemaal overstuur raak? Hoeveel uur van te voren kan ik nog afzeggen? Ik kon de zenuwen al een paar dagen voelen. Man, waar had ik mezelf voor aangemeld?
Ik hoorde ook heel zacht het stemmetje; komt wel goed schatje, er gebeurt niets wat jij niet aan kan.
Elke keer dat ik in die kolk van gedachten kwam, probeerde ik me te focussen op het moment. Het was nog geen donderdag, relax!
Marloes had mij duidelijke instructies gegeven voor de sessie. Anderhalf uur voor de sessie niet veel meer eten of drinken. Bofte ik even, ik kreeg amper wat door mijn keel. Uit ervaring weet ik dat je de energie wel nodig hebt, dus ik maande mezelf wel te eten. Moeizaam schoof ik mijn broodje pindakaas naar binnen. Mijn hele lichaam was al de hele ochtend licht aan het shaken en mijn buik stond in de kramp. Na een tweede keer naar het toilet te zijn geweest, dacht ik net voor ik weg wilde gaan dat ik nog eens moest. Michel zei “Schat dat zijn de zenuwen.” Hij had gelijk. “Lieverd, jij kan dit. Dat weet je zelf ook. Geen zorgen.” Na een dikke knuffel stapte ik in de auto. Wat was het adres ook al weer? Straat of laan? Wat als ik het niet kan vinden en de navigatie mij verkeerd stuurt? Wat als het heel druk is en ik te laat kom? Wat als er geen parkeerplekken zijn?
Adem in, Adem uit.
Op naar Amsterdam. Onderweg werden de zenuwen nog wat erger.
Oh nee, geen paniekaanval krijgen he? Is het normaal dat je zo erg trilt? Die buik, is dat wel goed? Waarom ben ik zo zenuwachtig? Ik heb dit al vaker gedaan! Wat is er mis met mij?! Ik wil dat deze sensaties op houden! Ik weet dat het goed komt! Het moet NU stoppen! Ineens werd het helder. Waarom was ik zo aan het vechten? Is dat niet wat ik altijd deed? Was dat niet één van de redenen dat een paniekaanval ontstond? Omdat ik mezelf niet toestond te voelen wat ik voelde? Ik heb zélf het patroon gecreëerd dat ik niet zenuwachtig mag zijn. Stoere Daniëlle kan alles, weet alles en is niet zenuwachtig!! Wat als ik nu de zenuwen eens uitnodig? En fijn vind ze te voelen? En of dat nou menselijk is of niet, ik heb ze nu en dat is helemaal OKE? Ineens voelde ik dat dit het geen is wat er op mijn borstbeen drukt. Ik houd mezelf groot en sta niet toe heel kwetsbaar te zijn en te voelen wat ik voel. Ik mag verzachten, nog meer verzachten. De zenuwen waren er nog steeds, de hele autorit. Maar het was allemaal veel liefelijker. Ik kon mijn eigen moeder zijn.
Tijdens de intake vertelde ik over mijn zenuwen en ik merkte dat ik nog steeds aan het trillen was. Marloes was lief en hoorde alles aan. Na een gesprekje was het tijd om de mat op te stappen. Ik mocht gaan liggen en kreeg een dekentje over me heen. Ze gaf me de tijd om te ontspannen. Dat ging wat moeizaam in het begin. Ik voelde dat ik willekeurig spierspanningen had door het hele lijf.
Moet ik dat niet even zeggen? Zou het kwaad kunnen? Nee, adem maar. Laat het gebeuren.
En zo begon de verbonden adem. Ik merkte na een paar keer In en Uit dat mijn mond al droog werd.
Nu al? Hoe ga ik dit volhouden? Adem maar door.
Eerst mocht ik naar de buik ademen. Dat ging me goed af. Ik was enorm hard aan het werk en wilde de buik flink opblazen. Wat zei ze ook al weer? Relaxter ademen? Hoe dan? Ik hoorde Marloes heel dichtbij en liefdevol zeggen dat ik meer mocht ontspannen. Ze raakte me aan waar ik heen mocht ademen en waar ik meer ontspannen mocht brengen. Ik merkte dat het heel fijn was dat iemand mij aanraakte tijdens het proces. Ik voelde ontzettend veel liefde in de handopleggingen. Na een paar minuten kreeg ik een mondstukje in. Zo kon ik nog beter de adem uitnodigen in een ontspannen kaak. Mijn hele lichaam was aan het trillen en tintelen. Mijn handen sloegen in de kramp. Is dit wel okee? Elke keer hoorde ik heel liefdevol, laat het er zijn. Adem maar. Wees lief voor jezelf.
Vervolgens mocht ik iets meer in mijn flanken ademen. Marloes legde haar handen daar neer en voor ik het wist voelde ik tranen komen. Laat maar komen. Adem maar. Liefdevol zei Marloes ook dat ik liefde en compassie er naar toe mocht ademen. En alles toe te staan om te voelen. Even later mocht ik nog iets hoger ademen, naar de borst en naar het hart. Dat kostte wat moeite. Haar handen gaven me toestemming om er heen te komen en vol naar het hart te gaan. Tranen. Ik voelde een groot verdriet. Af en toe dacht ik dat ik geen adem zou krijgen, wat ik herken uit mijn kindertijd. Huilen zonder te ademen en vervolgens dus snakken naar lucht. Moest ik nu de tranen er uit laten of door ademen? Als ik stop om te huilen, stop ik de verbonden adem. Adem maar.
Ik ging door. De tranen stopte en ik kon weer verder. Ontspan maar. Af en toe dwaalde mijn gedachten af maar ik kon elke keer relatief snel weer focussen op de adem. Steeds meer en meer kon ik de controle loslaten. De controle op wat ik zou moeten voelen, de controle op het lichaam wat zo lag te shaken en de controle op het willen beheersen van de adem en haar reactie. Steeds makkelijker kon ik toe kijken hoe het lijf zelf aan het ademen was en dat voelde ontzettend prettig!
Uiteindelijk mocht ik afbouwen en steeds meer de verbonden adem loslaten. Ik gleed in de stilte. Ik voelde mijn hele Zijn. Ik voelde mijn hele lichaam. Alles vibreerde als een malle. Het leek zelfs groter te zijn dan mijn fysieke lichaam. Eerst kwamen er nog wat tranen omdat dit thuiskomen zo mooi was! Er was een stem die heel liefdevol sprak. Deed ik dat zelf? Het waren woorden als Dit is wie je bent. Dit is wat je mag zijn. Vol compassie, hier mag je van houden. Je mag alles zijn wat je wilt. Jij mag hier zijn!
Ik voelde zoveel aanwezigheid.
Na een x aantal minuten mocht ik weer bewegen en wakker worden. Twee helder blauwe ogen keken me aan. Marloes zat heel liefdevol tegenover me. Wauw. Ik had op dat moment weinig woorden om te omschrijven wat ik had ervaren. Er leken misschien 15 minuten te zijn verstreken, maar ik had toch echt 40 minuten vol geademd. Langzaam kon ik er woorden aan geven. Zo nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik ook wat Marloes zag gebeuren. Ze had heel veel energie gevoeld en gezien dat ik heel goed diep in de buik kon ademen. Maar dat ik nog te hard werk. Dat ik prima ook de breedte in kan ademen maar dat ik wel de toestemming nodig leek te hebben. Dat naar het hart toe ademen wel meer moeite kostte, alsof ik aan het zoeken was. Maar uiteindelijk lukte het wel. De adem (ruimte) liet precies zien waar ik nog tegen aan loop in mijn journey. Het mezelf toestaan de breedte in de gaan. Mezelf de ruimte geven nog meer het hart te vinden en daar liefde en compassie mee te voelen. Iets wat ik thuis kan gaan trainen.
Omdat ik zelf ook zo gepassioneerd ben over de adem, ontstond er daarna nog een mooi gesprek over haar reis, haar ervaring en haar “werk” als ademcoach. (Tussen twee haakjes omdat ik ervaar dat zoiets moois waarin het aanwezig Zijn niet als werk kan voelen. Dit is het mooist wat er is om te kunnen delen met anderen!) Na twee uur daar te zijn geweest stapte ik in de auto. Ik voelde het lichaam na tintelen, een ietwat licht gevoel in mijn hoofd en wat onzekerheid om achter het stuur te kruipen.
Was dit verstandig? Heel zacht voelde ik het vlammetje van vertrouwen, het komt goed.
Thuis kroop ik in bed om mijn vermoeidheid de ruimte te geven. Inmiddels weet ik dat ik heel moe ben na energiewerk. Met name na intensief ademwerk. Ik gaf mezelf toestemming om tot mijn les mijn lijf te laten integreren wat er was gebeurd.
Deze sessie heeft me nog meer zekerheid gegeven dat dit is wat ik straks ook mag doen. De adem mag ik nog meer onderzoeken en dit ook gaan delen met mensen. Zo gewoon als het allemaal lijkt, zo magisch is de adem. Dit was het mooiste kerstpakket wat ik mezelf kon geven op dit moment.
Comments