Een paar weken terug zat ik met bibberende benen een mail op te stellen naar mijn werkgever met de mededeling dat ik mijn ontslag indiende. Ik heb keihard gelachen om mezelf. Na die mail klapte ik de laptop snel dicht en durfde niet meer te kijken. De mailbox liet ik ongeopend. Een patroon dat ik herken uit meer situaties. Mijn mind is bang voor de reactie. Bang voor veroordeling en afwijzing. Alsof het negeren van een tegenbericht mijn angst niet doet bestaan. Toen ik een paar dagen later een bericht terugkreeg was de reactie heel vriendelijk. Pfieuw. Ergens voelde dat ook als goedkeuring voor mijn stap die ik ging maken; Mijn hart volgen.
Interessant, want die goedkeuring is totaal niet nodig.
En hoewel het bericht positief was, ging ik een paar dagen later met klotsende oksels haar kantoor binnen met mijn officiële brief en om de hele situatie te bespreken. De stemmetjes in mijn hoofd hadden alsnog hele beelden gecreëerd dat er een boze strenge vrouw tegenover mij zou zitten. Wederom was het conceptuele angst, ze glimlachte groots. Jammer voor het bedrijf, maar het feit dat ik mijn hart ga volgen moedigt zij aan. Als ondernemer snapt ze helemaal dat ik dat ga doen.
Ik heb het heel gezellig met mijn collega’s maar mijn hart ligt niet meer in de fitness-tak. Dan heb ik de afgelopen maanden daadwerkelijk af kunnen sluiten. Dat is niet mijn verhaal meer. Ik ben niet die zogenaamde fitgirl, sportguru, personal trainer. Niet meer. Het helemaal losweken daarvan heeft even geduurd. Want ergens zit de overtuiging dat dat het enige is wat ik kan. Onzin uiteraard. Nu is het de tijd om los te komen van al die verhalen. Het sluiten van die deur opende als snel andere deuren. De ideeën komen aan de lopende band binnen.
Zo ineens is mijn laatste werkweek begonnen. De weken zijn voorbij gevlogen. Aan de ene kant is het fijn om dit los te mogen laten en andere de andere kant ervaar ik wel de onzekerheid; straks komt alles op mezelf aan. Maar ik heb er vertrouwen in dat dit het pad is dat ik mag bewandelen en dat dit de weg is van mijn hart. Van mijn missie. Vanmorgen toen ik in de Stille Kern aan het wandelen was, bemerkte ik dat ik afgelopen weken steeds vaker het natuurgebied daar in loop. Het lijkt soms alsof het me roept. De stilte. De natuur.
Het iedere keer in de (stille) natuur te zijn heeft mij teruggebracht naar wat ik graag wil gaan doen. Door de stilte kon ik luisteren naar wat er van binnen speelt. Naar mijn dromen, naar mijn wensen, naar mijn talenten. Hoe meer tijd ik daar besteedde, hoe duidelijker het me werd. Het is tijd om alle zekerheid los te laten en te gaan voor mijn dromen.
Nu lees je de laatste tijd veel over in de natuur zijn. Veel mensen weten dit, maar het daadwerkelijk doen is een volgende stap. Tijd is vaak het euvel. Maar hoe meer tijd ik vrij maak voor de natuur, hoe meer ervaar ik dat het juist goed is voor mijn tijdverdeling. Ik ga namelijk steeds meer dingen doen die dienend zijn en laat de dingen los die mijn tijd opeten en niet bijdragen aan mijn Wel Zijn. Ik gun anderen deze ervaring ook. Dat is dan ook iets wat ik mee ga nemen in mijn bedrijf. Ik kan er tig woorden aan geven, maar ervaren is waar het om gaat.
Stick to the point Daan.
Oh ja.
Voor ik daar ben, eerst nog even mijn laatste werkweek.
Een week met gemengde gevoelens. Een week dat je eigenlijk geen zin meer hebt om iets te ondernemen. Een week om iets starten heeft ook geen zin, right?! Een week om werk op te stapelen voor de uitleg-momenten met mijn collega’s. Een week waarin ik sommige mensen echt voor het laatst zal zien. Een week voor mijn onzekere kant; bij wie ga ik wel langs en bij wie niet? Wie zit er op te wachten om nog één keer gezellig samen koffie te drinken. Ze zeggen wel; ik ga je missen, jammer dat je weggaat. Maar was dat een formaliteit of menen ze het echt? Een week waarin ik weet dat het vreemde moment op donderdagavond rond tien uur komt. Het terughangen van de sleutels. Bijna geen collega’s meer op de vloer en dan trek je de deur achter je dicht. Geen uitzwaaicommittee. Nee, een auto die op je wacht achteraan het parkeerterrein. Vogeltjes die fluitend hun liedje spelen terwijl ik mijn laatste loopje maak langs de grote hoge hagen.
Alleen.
Een periode afsluitend waarin ik zoveel over mezelf heb geleerd al werkend in een grote organisatie. Een periode afsluitend van werknemer zijn.
Een periode afsluitend waarin ik “zekerheid” achter me laat en het grote avontuur in stap.
Een periode afsluitend waarin ik weer het werkleven heb opgepakt na een jaar thuis te hebben gezeten.
Een periode waarin ik weer heb geleerd mezelf open te stellen voor anderen.
Een periode afsluitend waarin ik vriendschappen heb gesloten en bijzondere banden heb gelegd met leden.
Een periode waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik weet nog toen ik jonger was en ik altijd wilde weten hoe het zou zijn om bij dit bedrijf te werken. En nu besef ik dat dat verlangen uitgekomen is. Dat die periode zelfs voorbij is!
Ja, ook deze week gaat voorbij zoals alles in het leven. Ik ga hem beleven, met volle teugen.
Daniëlle Wetser, maandag 27 mei 2019