Huilebalk?

Ik voel de tranen branden, maar ik doe keihard mijn best om niet te gaan huilen. Geen tranen hoor! Nee, want die vlekken in mijn hals en gezicht blijven dan het aankomende uur te zien. En mijn make-up zal verschrikkelijk uitlopen. Én daarbij mag de ander echt niet zien dat ik verdrietig ben. Ik wiebel wat heen en weer en ga gapen, zo kan ik het verbloemen en zakt de neiging om te huilen.

Zo deed ik het vroeger als ik voelde dat ik in het openbaar moest huilen. Of het nu een aanleiding had, of dat ik gewoon een huilbui voelde opkomen, ik zou never nooit niet mijn tranen laten vloeien in het bijzijn van anderen. Ik had er zelfs moeite mee bij mijn ouders. Jaren heb ik het ingeslikt, onderdrukt of weg gerookt. Als ik alleen was op mijn kamer heb ik heus mijn tranen wel gelaten. En ja, ik kon zelfs al huilen bij een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden. Dus als ik alleen thuis was huilde ik wel. Maar absoluut niet in het openbaar. Ik had een reputatie opgebouwd van sterke, krachtige vrouw, daar horen geen tranen bij. Als ik dan nog verder terug ga in de tijd kan ik mij ook niet herinneren dat ik ooit een lesje Hoe om te gaan met emoties heb gehad. Er is niemand die mij heeft verteld wat ik mag doen bij een emotie als huilen. En dat wanneer je emoties inslikt en onderdrukt deze als een energie zich vastzetten in je lichaam.

Nou dat heb ik geweten.

Ik denk dat ik de laatste drie jaar nog nooit zoveel heb gehuild als alle 28 jaar ervoor.

In mijn bewustwordingsproces is er zoveel verdriet omhoog gekomen, dat ik soms niet meer wist of er ooit een eind aan zou komen. Man, wat een hoop gejank. Soms om niets voor mijn idee. Tijdens mijn coaching traject heb ik elke sessie gehuild en niet een klein beetje ook. Veelal bespraken we dingen uit het verleden, hoe ik die had beleefd en wat het met me had gedaan. Dit werkte als het openzetten van een kraan; Het gesnotter leek soms eindeloos. De eerste keer vond ik het raar en onwennig, wat zal ze wel niet denken? Zoveel hebben we nog niet besproken! En daarnaast, zo heftig is het verhaal helemaal niet. Ik zette me over de gedachten heen en besloot uiting te geven aan het gevoel van verdriet. Ik voelde me veilig bij haar en ik voelde dat dit precies was wat er mocht gebeuren. Marleen bood me tissues aan en luisterde naar mijn verdriet. Het mocht er allemaal zijn en ze keek er niet raar van op. Elke sessie opnieuw huilde ik.

Ik huilde bij een verdiepingsweekend met 15 man om me heen. Vorige week nog in een groep van 30 mensen! Ik wil niet meer vechten tegen tranen, ik wil geen energie meer vastzetten in het lijf! Het laten vloeien werkt bevrijdend! Soms voel ik ook dat ik een huilbui wil om een blokkade op te lossen die zich aan het losweken is. Ik ervaar dan een enorme onrust, welke gepaard gaat met angst. Ik weet inmiddels dat er dan iets vrijkomt. Die onrust voelt als een rond rennend angstig kind die de uitweg niet kan vinden. Tegenwoordig kan ik daarin ontspannen. Dit gaat de ene keer makkelijker en sneller dan de andere keer. Wanneer ik het gevecht loslaat, komen de tranen. En als vanzelf lost de onrust en angst op. Dit gebeurt soms in de trein, in de auto, op mijn werk. Ik laat liever wat traantjes glijden dan dat ik uren opgesloten zit in mijn onrust en angst. Hier zit denk ik een hele belangrijke sleutel in. Het ontspannen in een emotie (als onrust en angst) om het te kunnen doorvoelen en doorleven. Door er naar te kijken, hey verdriet, hey boosheid, hey angst, waar zit het in mijn lijf? Kan ik het uiten zonder mezelf ‘te verliezen’ en helemaal down the drain te gaan? Wat soms ook heel erg lekker kan zijn om te doen, de weg terug naar fijne gedachten is dan wel wat verder van je vandaan Alles is okee daarin, niets is goed, niets is fout. Besef dat alles een consequentie heeft en je daarmee mag dealen (met liefde).

Wat ik interessant vind is waar het vandaan komt dat ik, wij, het moeilijk vinden om emoties, in dit geval verdriet, te uiten. Dat werd mij vorig jaar duidelijk toen ik op het terras zat te werken. Een paar tafels verder zat een gezinnetje. Het kind begon te huilen, waarop de moeder het direct begon te sussen. “SSSTTT Niet huilen!” Ze pakte het kind op en liep snel naar binnen, weg van de mensen. Wat is het signaal dat je een kind hiermee geeft?

1. Je mag niet huilen. Het kindje denkt hierbij niet bewust na, okee ik mag niet huilen, maar hoe vaker een kindje het hoort hoe meer het een overtuiging wordt; ik mag niet huilen. Huilen is niet okee.

2. Je haalt het weg uit de menigte. Huilen mag niet in het openbaar, dat doe je op een rustige plek waar het liefst niemand is. Ik begrijp absoluut de bedoeling hier achter, je wilt anderen gevoelsmatig niet tot last zijn en niet iedereen mee laten genieten van een huilend kind. De overtuiging hierbij wordt gecreëerd dat als je huilt dat je anderen tot last bent en dat het een emotie is die anderen niet mogen zien.

Ik ben zo benieuwd wat er zou gebeuren als je een kind naar je toe haalt en vraagt, lieverd ik zie dat je verdrietig bent. Kun je mij vertellen waarom je huilt? Is er iets aan de hand? Je mag wel even huilen, kom maar bij me zitten. Je leert hier mee het kindje over zijn verdriet te praten, toch? Je leert het kindje een voorbeeld te zijn in liefdevol zijn naar een emotie, in dit geval verdriet.

Dit is geen oordeel over de moeder in dit verhaal, zij heeft geleerd uit haar omgeving het zo te doen. Ze handelt naar haar beste kunnen. Het is helemaal logisch dat dit gebeurd. Zij heeft waarschijnlijk ook niet van haar ouders of opvoeders geleerd hoe met emoties om te gaan. Ik zelf ook niet. Wat ook geen verwijt is naar mijn ouders, die hebben gehandeld naar hun allerbeste kunnen.

Uiteindelijk denk ik wel dat het goed is verantwoording te nemen wanneer je volwassen bent om te kijken naar jouw eigen reactie op de wereld. Dat je bewust wordt van jouw handelen en hier in misschien nieuwe paden gaat bewandelen. Jezelf verschuilen achter de uitspraak "zo ben ik nou eenmaal", klinkt voor mij als de weg met de minste weerstand, een weg waar je het minste groeit. En die weg bewandel ik steeds minder vaak. Ik ben hier om te groeien.

(Janne Schuijn heeft hier een mooi stuk over geschreven in haar boek Wat nou als het ook anders kan)

Ik kan me zo goed voorstellen dat als je kind bij je komt met tranen en jij niet eens geleerd hebt hoe je met je eigen verdriet om moet gaan, dat je het ook zo snel mogelijk wil sussen bij je kind. Wat moet je anders doen? We zijn ook geconditioneerd dat verdriet iets negatiefs is. Waarom? Het is eigenlijk prachtig wat een kind doet, die laat gewoon in het openbaar zijn tranen zien. Die denkt er nog niet over na wat een ander hier misschien wel of niet van denkt. Maar ben je een heel wat jaren ouder, doe je dit niet zo snel meer in het openbaar. Je laat je tranen niet vrijelijk vloeien op het terras. Doe je dat wel krijg je al snel de blikken; zo, lekker labiel!

HOEZO?

En what the f*** trekken wij ons iets aan van wat een ander denkt over jouw tranen?

Verdriet wordt veelal gelinkt aan kwetsbaarheid. Waarom? Wie heeft dat ooit bedacht? En als het zo zou zijn, wat is er erg aan kwetsbaar zijn? Wat is er kwetsbaar aan helemaal gezien worden wie je bent inclusief je emoties? Die heeft toch iedereen?

In mijn Yin Yoga lessen kom ik vaak verdriet tegen. Niet alleen bij mezelf. Ook de mensen in mijn les zie ik soms vechten met emoties, met tranen. Na een les vraag ik vaak (persoonlijk) of het okee is, of ze iets willen delen. Dan komen de tranen. Dan komt het verdriet wat ze voelde in de les maar wilde wegstoppen. “Ik wilde niet huilen. Niet hier.” Lief, lief, lief mens, jouw tranen zijn veilig. Veilig in mijn les. Veilig overal. Het is een emotie van verdriet die voorbij komt.

Een emotie is een E-nergie in Motie, in beweging. Die wil gezien worden.

Doe jezelf een plezier en geef het die ruimte. Bevrijd jezelf van verdriet, van vooroordelen over verdrietig zijn. Stop je gevecht. Stop met het straffen van jezelf dat je iets niet mag voelen. Open je handen naar emoties, ze hebben je veel te vertellen. Stop met negeren of verdoven. Dat brengt je alleen maar steeds verder van jezelf weg.

Omarm je eigen verdriet. Door het niet te willen voelen en laten zien, wijs je het af. En ja, soms komen ze op een moment dat je net helemaal in de make-up zit, so what? You are human!

Show yourself, show your tears, they are perfect!

Het gaat om de ervaring in dit leven. Wil je straks terug kijken op een leven waarin je van alles hebt verstopt en je lichaam zwaar en pijnlijk voelt? Of kies je ervoor het leven te nemen zoals het voorbij komt, en uiting te geven aan dat wat het met je doet? Om je hier in vrij te voelen? Je hebt soms te dealen met verdriet en met donkere delen/herinneringen. Dit kan pijnlijk zijn en heel veel tranen opleveren. Maar het is zo waardevol om er door heen te bewegen in plaats van je rug er naar toe te keren.

Wees geduldig en liefdevol, met name voor jezelf.