Vrijdagavond begonnen de zenuwen al een beetje te voorschijn te komen. Met vlagen, dat wel.
De hele dag heb ik alleen maar dingen gedaan waardoor ik ontspan. De hele week eigenlijk.
Sporten, ademoefeningen, mediteren, lopen, lezen.
Ik merkte met mijn voorbereiding voor mijn theorie-examen dat het loslaten ervan juist goed werkte. Niet stressen, of uren leren. Maar in een vibratie blijven waar ik blij en happy ben.
Door juist niet veel te leren, onthield ik de momenten dat ik de lesstof bestudeerde veel meer. Wat een eye-opener. Had ik dat jaren geleden maar ontdekt ;-)
Ik was super blij met de gratis update naar de 1e klas van de NS. Zo kon ik in een rustiger gedeelte zitten van de trein. Op de stoelen naast me lag een krantje op me te wachten. Het toeval bleek dat het over Zwitserland en Carl Gustav Jung (bijzondere wetenschapper op gebied van de psyche) ging. Twee onderwerpen die ik heel gaaf vind. In alle rust kon ik het doorlezen en mijn gedachten wat afleiding geven. Want men, die zenuwen! Ik was vroeger ook wel zenuwachtig, maar het lijkt of ik het wel tig keer erger heb..! Mijn buik deed pijn en had hoofdpijn. Hoe deed ik dat toen? Ineens herinnerde ik me dat ik dat jaren verdoofde met sigaretten. Die ongezonde dingen waren toen een lifesafer (voor het moment haha). Het vlakte mijn gevoelens af. Nu mocht ik er door heen. Alles voelen. Wauw.
Expres had ik een trein later genomen zodat ik de eerste examengroep niet zou zien. Ik wilde hun zenuwen niet ook nog eens voelen. Ik kan aardig goed omgaan met mijn hoogsensitiviteit, maar nog niet op dagen als deze. Het was rustig in de Huiskamer van de Nieuwe Yogaschool. Mijn mede-examengenoot zat er al. We bespraken nog even kort wat dingen en ik besloot nog even kort te mediteren voor we naar boven werden geroepen. Ons andere examengenoot kwam vanaf boven en vertelde welk deel we van de les moesten.
Iedereen had de opdracht gekregen een les voor te bereiden van 60 minuten. Die les werd opgedeeld in drie stukken. Begin; inclusief meditatie, midden en eind; inclusief eindontspanning. Ergens voelde ik een weerstand voor het beginstuk. Hoewel dat altijd goed gaat, vond ik het voor het examen extra spannend. Ik had mijn voorkeur dan ook voor het midden of eindstuk. Ik was opgelucht dat ik het eindstuk had gekregen.
Boven in de ruimte keerde ik nog even naar binnen en wierp nog een blik op de houdingen.
Dit ging me lukken!
Ik voelde de zenuwen iets oplopen naar mate de les vorderde. Mijn groepsnoten deden het fantastisch. Ik keek op mijn klok; nog vijf minuten. Ineens voelde ik de paniek toeslaan; ik hoorde mijn groepsgenoot de studenten uit haar laatste houding halen en begeleiden naar de volgende. Ik keek naar mijn andere examengenoot. Huh? Maar dat was de eerste houding van het derde gedeelte. Fack, fack, fack, hoe ga ik dit oplossen? Ze kreeg het seintje dat haar 20 minuten voorbij waren en dat het mijn beurt was. Die paniek zou me niet helpen, dus ik besloot vol in mijn teacherenergie te stappen en ging vooraan de groep zitten. Ik liet ze liggen en begeleidde ze vervolgens naar de hart-opener. Volgens onze opzet zou hierna eigenlijk de eind-ontspanning komen. Er schoten stemmetjes door mijn hoofd: WAT MOET IK DOEN? WELKE HOUDING KAN LOGISCHERWIJS HIERNA KOMEN? EEN TWIST KAN, MAAR VOELT NIET LOGISCH IN DEZE SEQUENCE. Ik wist het nog niet, het was blanco. Het belangrijkste was dat mijn studenten niet merkten dat ik een storm van binnen had. Ook de examinatoren mochten niets van merken van min onrust. Ik merkte dat dat me goed afging. Niemand had iets in de gaten. Terwijl ik ze uit de houding haalde, hoorde ik mezelf zeggen "dan volgt nu de Brahmari". Een ademhalingsoefening. Wauw, waar kwam dat vandaan? Hij paste perfect bij de sequence. Ik stuntelde wat met de woorden tijdens de uitleg, omdat ik verbaasd was dat dit als alternatief opkwam. Na de oefening liet ik de studenten liggen en liep ik rond om af en toe nog iets te zeggen. Ik sloot de sequence af met dankbaarheid en liefde voor de buik en het hart.
Het zat er op.
Met zijn drietjes liepen we naar de andere kant van de zaal. Op volgorde van lesgeven kregen we feedback. Ze waren positief en opbouwend kritisch naar mijn medestudenten. Toen was het mijn beurt. Wat er precies gezegd is weet ik niet eens meer, maar het kwam er op neer dat ik te weinig (houdingen) had laten zien. Wel zagen ze een echte Teacher. Ik legde uit dat ik op snel en sprong een alternatief had gepakt. Toen begrepen ze waarom ze zo weinig asana's hadden ze gezien. Voor het examen was van belang dat je kon laten zien dat je mensen in en uit de houding kan halen, alternatieven aanbiedt en hoe men prop's kan gebruiken voor ondersteuning. Van dit had ik te weinig laten zien. Ze vonden het wel héél prettig om naar mijn stem te luisteren. Mijn (lichaams) houding was prachtig en ik creëerde een mooie energie voor de groep. Uit hun woorden kwam geen twijfel naar voren of we het hadden gehaald of niet. Maar mijn mind ging een uur daarna met me aan de haal. Alle twijfels sloegen toe; ze hadden echt te weinig gezien. Ik had eigenlijk maar één houding laten zien! Man, straks moet ik het over doen.
Waarom kwam ik in hemelsnaam met een ademoefening?!
Ik had toch ook een andere asana kunnen pakken?!
Na een pauze van anderhalf uur kwam ik in de examenles van een andere groep. Ik nam plaats als student en liet me door hun les begeleiden. De twijfels werden alleen maar groter. Wauw, wat een mooie les. Ze gaven veel informatie over de asana's, de meridianen, het para-sympathische zenuwstelsel.
Heb ík daar wel voldoende van laten zien? Waaruit is gebleken dat ik een bekwame Yin Yoga Teacher ben? Wat als ze mij alsnog gaan vergelijken met de anderen? Dan hebben ze wel redenen om mij niet te laten slagen in één keer.
Ik voelde me verdrietig. Thuis liet ik mijn tranen gaan, man wat een kater.
De zondag besloot ik een paar lesjes mee te doen en stapte weer 1e klas (Thanks again NS) in de trein naar Amsterdam. Het was druk in de trein. Bijna in Amsterdam voelde ik me misselijk en moe. Het weekend had een grote impact op mijn lijf. Na één les besloot ik weer naar huis te gaan. We hadden een aantal houdingen gedaan met stimulatie op de maag. Dit kwam mijn misselijkheid niet ten goede. Thuis stortte ik me op de bank; ook in deze les zag ik drie vrouwen die perfect hadden laten zien wat het Yin Yoga Teacherschap inhield.
Graag wil ik expliciet vermelden dat ik mijn groepsgenoot helemaal NIETS kwalijk neem. Het is een miscommunicatie geweest. Ik besefte ook zeker dat ik door dit voorval juíst heb kunnen laten zien wie ik ben als Teacher. Ik reserveer altijd een gedeelte van de les voor de adem. Ik behandel altijd een ademoefening. Ook in de asana's besteed ik (veel) aandacht aan de adem. Na mijn examen kreeg ik terug van medestudenten dat ze de Brahmari een hele moedige keuze vonden en dat deze perfect paste. Voor mij overheerste echter de negatieve stemmen in mijn hoofd. Hoe kan ik deze gedachten-trein uitstappen? Was het maar vast maandag, dan zou het verlossende woord komen.
Gelukkig hoefden we minder lang te wachten. Rond 19.30 uur op zondagavond besloot onze Mentor ons niet langer in spanning te laten: We waren ALLEMAAL geslaagd!! WHAT?! WAUW. WAUW. WAUW. YESSSSSS.
Ik danste nog net niet door de kamer, het is gelukt!!!!
Acht maanden met intensieve weekenden zijn ineens officieel voorbij. This is it. Nu ben ik officieel Yin Yoga Teacher. Alle examenstress is direct verdwenen. Wat een opluchting..!
Het heeft mij wel interessante inzichten gegeven. Ik mag nog meer vertrouwen op mijn innerlijk weten / intuïtie, ik weet niet precies waar het vandaan komt. Maar de antwoorden komen altijd vanzelf, als ik maar vertrouwen heb. Wanneer ik ontspan en de angst door ga, komt er altijd een oplossing. Dit mag ik nu echt leren. Als ik namelijk heel eerlijk ben, heb ik al vaker zulke situaties gemanifesteerd en het komt Al-Tijd goed. Volgens mij heb ik één keer een black-out gehad. Toen kwam er werkelijk niets op omdat ik niet op een interne kracht vertrouwde. Alle andere keren kwam er altijd een passende/goede oplossing. Zolang ik mijn handen maar openhoud in plaats van vuisten maken.
Ik ben vervuld van blijdschap en dankbaarheid. Wat een prachtige tijd was dit. Wat een waardevolle reis. Thank you teachers, medestudenten, (oefen)groepen, familie, vriendlief, vrienden tijdens deze reis. Ik heb intens, maar dan ook echt intens genoten van alles!
