In de verte zie ik een bankje met daarop een bierfles staan. Het is net voor ik het voetpad op zal slaan wat richting de woonwijk loopt. Kan ik de fles nog mooi even meepikken voor ik richting huis loop. Al snel slaat de twijfel toe, er staan mensen in de buurt van het bankje. Ik voel de strijd in mezelf en besluit met gebogen hoofd door te lopen naar het voetpad. Zonder de fles."
Vorig jaar zomer liep ik de hele maand juli in alle vroegte drie kwartier buiten over een pad achter onze woonwijk. Al snel had ik in de gaten dat het een doorgaande weg is voor fietsers die heen en weer gaan tussen het dorp en de campings. De bermen lagen vol met blikjes, ijswikkels, lege sigarettenpakjes. Op een dag besloot ik dat me er aan storen niet de oplossing was, ik mocht mijn steentje bijdragen door de natuur een helpende hand te bieden door het op te ruimen. Ik nam een plastic tas mee en deze was vol bij thuis komst. Op het vroege tijdstip kwam ik sporadisch iemand tegen en kon ik ongezien mijn gang gaan.
Afgelopen week kwam ik in de Stille Kern afval tegen, iets wat ik normaal (bijna) nooit tegen kom. Zou het iets te maken hebben met het toenemende toerisme in deze periode? Ik besloot het op te rapen, achter in de auto te leggen en thuis in de container te gooien. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat de wilde beesten het op zouden eten.
Met die gedachten en met mijn ervaring van vorig jaar, besloot ik gisteren een rondje te lopen over hetzelfde pad als vorig jaar. Ik nam weer een plastic zak mee. Aangekomen bij het pad, maakte mijn hart een sprongetje. Er waren blikkenvangers geplaatst..! Deze werden volop gebruikt gezien de hoeveelheid blikken die er in lagen.
Ondanks de netten stuitte ik nog op een aantal zwervende blikken en flessen, maar bij lange na niet de hoeveelheid van vorig jaar.
Langs het eerste gedeelte van het pad kwam ik weinig mensen tegen tijdens mijn opruimactie. Toch voelde ik schaamte op komen als ik iets op raapte en ik iemand in de verte zag komen aan fietsen. "Wat zal hij of zij wel niet van me denken?". Ik besloot de gedachten weg te wuiven. Ik doe iets goed voor het milieu. Laat ze denken.
Tijdens mijn verdere wandeling denk ik terug aan de momenten dat ik vrijwilligerswerk moest doen op de middelbare school. Een maatschappelijke stage werd het genoemd. Ik maakte die week kennis met een gevoel wat ik nooit eerder had ervaren. Ik was werkelijk vervuld van een soort liefde, dankbaarheid en zingeving. Het "moeten" doen, maakte plaats voor mogen doen.
Ik kwam op een afdeling voor dagactiviteiten bij Sonnevanck. Een afdeling voor mensen die herstellende waren van een bijvoorbeeld een herseninfarct. Ze woonden op zichzelf (vaak met partner of bij kinderen) en werden dan overdag naar het centrum gebracht. Vroeger vond ik dat soort mensen altijd viezig en snapte ook werkelijk niet waarom je ooit in de zorg zou willen werken. Tot het moment van mijn maatschappelijke stage.
Mijn klasgenoot en ik waren boventallig, waardoor wij een aantal mensen mee naar buiten konden nemen. Velen waren gekluisterd aan de rolstoel. Dat maakte het voor het personeel lastig om met de cliënten buiten te gaan. Ze waren per slot van rekening maar met twee mensen op een groep van ongeveer 10 -15 mensen. Nu wij er waren, konden wij deze taak op ons nemen. De reacties van de cliënten waren zo vervullend. Ze kwamen namelijk bijna nooit meer buiten. Ze waren afhankelijk van anderen om naar buiten kunnen. Ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid! Ik kon iets doen, iets heel kleins en voor hen was het zo iets groots.
Het opende mijn hart voor deze cliënten en voor het zorgpersoneel. Maar ook voor vrijwillige acties. We zijn vaak zo geconditioneerd dat we alleen iets doen als we er zelf (financieel) beter van worden. Terwijl iets heel kleins, vaak veel meer impact heeft op een ander. De dankbaarheid van hen bezorgt zo veel meer dan wat geld je soms kan geven. Het is een gevoel dat ik eigenlijk met geen woorden kan omschrijven.
Ik moet toegeven dat ik de jaren na deze ervaring weinig gedaan heb qua vrijwilligerswerk. Met de Jongeren raad waar ik bij zat, heb ik wel een vrijwilligersdag georganiseerd. We droegen daarmee een steentje bij aan de maatschappij van Ermelo. Ook dat was een fijne beleving. Maar de diepte van het gevoel was anders dan op de dagopvang. Die is me namelijk altijd heel goed bijgebleven.
Als ik mijn ogen sluit en weer terug denk aan die momenten, word ik weer overspoelt met liefde. Ik heb nog wel eens met de gedachten gespeeld om via mijn zus (die in de zorg werkt) een dag mee te gaan als vrijwilliger. Dit bleef bij enkele gedachten.
Tijdens mijn wandeling gisteren werd ik met mijn gedachten hier langs genomen, langs dit verhaal.
Nu ik meer bewust ben van de wereld, de mensen om mij heen, voel ik dat ik weer vaker mijn steentje wil bijdragen door vrijwillige acties. Acties als afval opruimen in de natuur. Ons ecologisch systeem heeft onze liefdevolle aandacht nodig. Hier mag meer bewustzijn komen. Ik heb hier zeker een slecht aandeel in gehad in het verleden. Maar ik doe nu graag iets terug. Vanuit compassie, vanuit liefde. Nu ik vaker in de natuur ben, is het een kleine moeite om een tasje mee te nemen en eventueel afval op te ruimen.
Maar tegen het einde van het pad werd ik ineens onzeker over mijn actie.
In de verte zie ik een bankje met daarop een bierfles staan. Het is net voor ik het voetpad op zal slaan wat richting de woonwijk loopt. Kan ik de fles nog mooi even meepikken voor ik richting huis loop. Al snel slaat de twijfel toe, er staan mensen in de buurt van het bankje. Ik voel de strijd in mezelf en besluit met gebogen hoofd door te lopen naar het voetpad. Zonder de fles.
Ik voel me slecht en verdrietig. Waarom durf ik die fles niet mee te nemen? Waar ben ik precies bang voor? Om uit gelachen te worden? Al snel zie ik dat de welbekende oerangst van afwijzing hier onder zit. Dat is waar ik bang voor ben. Ik besluit mijn hart dicht te gooien, sorry natuur, ik laat de fles staan. Mijn angst voor afwijzing is sterker dan mijn liefde voor de natuur.
Ik loop al struggelend met deze inzichten naar huis. Ik hoor de oordelen over mijn angst voor afwijzing. "Wat belachelijk. Slecht dat je je zo klein laat maken. Wie zijn die mensen voor jou? Wat ben jij voor iemand?"
Eenmaal thuis probeer ik me te focussen op wat ik wél heb opgeruimd en dat ik ook hierin nog dingen heb oplossen. Verder laat ik het rusten.
Vanmorgen ben ik opnieuw gaan lopen. En besloot dat wat er ook gebeurd, ik ga voor dat flesje! Mijn vastberadenheid werd op de proef gesteld. Er liep een man die zijn schapen voer aan het brengen was. Nee, Daan blijf bij je besluit, je kan dit! Met vaste pas liep ik richting het bankje. De man keek op, maar verdween precies achter de struiken toen ik het flesje oppakte. Ergens merkte ik een opluchting dat hij er achter verdween, maar ik voelde ook een trots. Er kwamen twee dames op een dubbel-zitfiets aan en ik hoorde de één tegen de ander zeggen: Kijk zij is aan het opruimen, wat goed! Ze glimlachten, zeiden mij gedag en riepen nog iets. Ik verstond het niet. Aan de glimlach te zien was het iets positiefs.
Ik zag in dat het juist goed is dat anderen zien wat ik doe. Misschien wordt men er zich bewust van waar ze hun afval neergooien. Misschien worden ze zelfs geïnspireerd ook eens rond te lopen met een plastic tasje. Hoe fijn zou het zijn dat er op die manier een ripple effect kan ontstaan en meer mensen zo een steentje bij gaan dragen aan de wereld.
Hoe klein het soms ook lijkt, ik ben er van overtuigd dat elk stapje, een stapje de goede richting is. Als ik voorlopig de enige blijf die dit doet op dat pad, is dat ook precies zoals het mag zijn. Mijn daden worden er niet beter of slechter van. Ik vind het fijn op deze manier iets te mogen doen. Want is het niet zo dat wij in dit leven kort op bezoek zijn in deze wereld en dus ook deze natuur? En wij deze met liefde en respect mogen behandelen, zodat ook de generaties na ons op bezoek kan komen in een goed ecologisch systeem? Wat zou jij achter willen laten voor hen? Jij vond het bewust of onbewust ook fijn dat er een schone speeltuin voor jou was, of een schoon stukje bos waar jij paaseieren kon zoeken zonder eerst troep aan de kant te moeten schuiven.
Een beter milieu begint bij jezelf Right?
Daniëlle Wetser, 29-07-2019